احسان علی اکبری بابوکانی[1]
زینب حسامی شهرضایی[2]
مصطفی شفیع‌زاده خولنجانی[3]
چکیده
مجلس ششم طرح مرگ مغزی و پیوند اعضای بیماران فوت شده را در جلسه علنی روز چهارشنبه مورخ 17/1/1379 تحت عنوان «قانون پیوند اعضای بیماران فوت شده یا بیمارانی که مرگ مغزی آنان مسلّم است» مشتمل بر یک ماده واحده و سه تبصره به تصویب رساند. در این تبصره آنچه به عنوان مرجع در برداشت اعضای بیماران مرگ مغزی مطرح شده است وصیت فرد یا اذن اولیای شرعی او پس از مرگ می‌باشد. در نگارش حاضر نگارنده به تحلیل و پژوهش پیرامون دیدگاه‌ها و آراء فقها در امکان مرجعیت این دو عنصر پرداخته است. دیدگاه نگارنده آن است که جواز برداشت عضو از میتیا بیمار مرگ مغزی، به عنوان یک حکم شرعی، معلولی است که ملاک تام آن تنها تحقق اضطرار می‌باشد. اما وصیت میت و اذن اولیای میت نمی‌توانند در کنار این عنصر، نقش علت تامه را برای جواز برداشت عضو بر عهده داشته باشند بلکه تنها عامل تعیین و تشخّص عنوان کلی مضطرٌّ به هستند و هیچ نقشی در اصل تجویز برداشت عضو ندارند. به طوری که حتی اگر این دو عنصر وجود نداشته باشند، اصل برداشت عضو از مردگان به عنوان یک فعل اضطراری جایز است.
واژگان کلیدی
نفوذ، عدم نفوذ، وصیت، ولایت، برداشت عضو، پیوند عضو
[1] استادیار دانشکده علوم انسانی دانشگاه غیرانتفاعی امین
[2] دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی، دانشگاه تربیت مدرس
[3] دانشجوی کارشناسی ارشد
حقوق خصوصی، دانشگاه امام صادق (ع)
لطفا برای دریافت فایل اصلی مقاله این‌جا کلیک نمایید
